Al bijna 30 jaar een koppel, twee kinderen samen én vier muziektheaterstukken voor 2,5-plussers op de teller: muzikant Bart Voet en zangeres Esmé Bos zijn perfect op elkaar ingespeeld. Op zondag 25 mei brengen ze in c o r s o de première van ‘KLEUR’. Een voorstelling over een wereld die klanken en kleuren verenigt.
tekst Ive Van Orshoven
Dit is al jullie vierde voorstelling voor 2,5-plussers. Zijn zij een dankbaar publiek?
Esmé: “Dankbaar zijn ze zeker. Maar je moet er wél hard je best voor doen. Want peuters voelen het meteen wanneer je doet alsof, daar hebben ze een zesde zintuig voor. Je mag je rol niet spelen, je moet hem zijn.”
Bart: “We hebben dankzij onze eerste voorstellingen al veel geleerd. Werk met korte spanningsboogjes. En zorg voor genoeg afwisseling. Een korte dialoog, een muziekje, een liedje waarop je beweegt, …”
Hoe maak je een muzikale voorstelling over kleur?
Esmé: “Daar gaat eerst heel wat research aan vooraf. We lezen ons in, zoeken op internet, gaan naar musea, … Zo kwam ik onlangs te weten dat we allemaal kleuren op een andere manier zien. Dan heb ik het niet alleen over kleurenblinden. Iedereen ervaart felrood bijvoorbeeld op een andere manier. Sommige mensen kunnen ook kleuren ruiken, voelen of horen. Achter elke kleur schuilt een hele wereld. Die wereld onderzoeken we.”
Bart: “Welke gevoelens roepen kleuren op? Welke klank hoort daarbij? En welke klankkleur? Ik denk dat dat trouwens het woord is dat we ondertussen het meest gebruiken.”
Hoe verliep jullie research naar klankkleur?
Bart: “We hebben thuis veel instrumenten staan. Wel: die testen we allemaal uit. Voor ‘KLEUR’ wil ik bijvoorbeeld op een lapsteel spelen, een gitaar die je op je schoot legt. Ik vind de klank perfect passen bij de voorstelling.”
Esmé: “Bart zingt soms mee in de voorstelling, terwijl ik ook instrumenten bespeel. Dat zijn af en toe gewoon gebruiksvoorwerpen met een specifieke – ja sorry, daar heb je dat woord weer – klankkleur. Als ik kook, test ik potten en pannen op geluid. Laat ik eens een bord vallen? Dan luister ik naar hoe dat klinkt.”
Jullie brengen ook liedjes in meerdere talen. Voor de klankkleur?
Bart: “Juist. Maar ook voor de kinderen in het publiek met een andere moedertaal dan Nederlands. We schrijven deze keer die liedjes ook bijna allemaal zelf: in het Spaans, Duits, Engels en Frans. Pools en Turks vind ik ook mooi klinkende talen, maar die spreken we zelf niet. Dan schrijven we een tekst, die we laten vertalen. Die liedjes moeten ook rijmen. Dat vraagt nog heel wat gepuzzel.”
Hoe lang hebben jullie aan ‘KLEUR’ gewerkt?
Bart: “Van het idee tot de voorstelling: daar reken je toch een jaar voor. Want we hebben tussendoor nog andere projecten lopen. We toerden nog met ‘DIERenLIED’, we speelden in ‘Liefde is van hout’ met Bruno Van den Broecke, we traden nog op in duo, we maakten muziek en speelden mee in ‘De omgekeerde berg’ van Tutti Fratelli. Ik speelde mee in ‘Klein Jowanneke gaat dood’ met Johan Petit, … Het duurde even voor het materiaal er was. En dan ga je repeteren. Daar smeed je de voorstelling aan elkaar en zie je wat écht werkt. Daarvoor krijgen we in mei drie weken lang de kleine zaal in c o r s o tot onze beschikking. Heel wat theatermakers repeteren hier, dus c o r s o weet wat we nodig hebben. Dat helpt.”
Esmé: “Tim Clement stelt in die drie weken de scenografie op punt. Hij is een meester in kleur en licht. De kinderen zullen het fantastisch vinden. Ze zitten ook vlak voor ons op het podium. Kinderen bekijken alles van beneden, dicht bij de grond. Dat maakt hun beleving sowieso al intenser.”
Waarop moet een scenograaf letten bij een peutervoorstelling?
Bart: “Het begrip herfst kent een peuter nog niet. Maar als je vallende bladeren toont en de kleuren die daarmee gepaard gaan, maak je het concreter. Zo helpt de scenograaf om de focus te leggen.”
Esmé: “Wat begrijpen kinderen? Het is een vraag die je je ook als theatermaker constant stelt. Maar je mag je voorstelling niet te kinderachtig maken. Kinderen kunnen best wat abstractie aan. Ik wil ook elke voorstelling zo magisch mogelijk maken. Want voor de meeste kinderen is het hun eerste theaterervaring. Dat brengt heel wat verantwoordelijkheden met zich mee. Ik herinner me nog levendig de eerste keer dat ik naar het theater ging. Een mimespeler creëerde een hele wereld, alleen met een stoel en een koffer. Ik was helemaal in de ban. Misschien is het wel daardoor dat ik nu ook zelf theater maak.”
Jullie zijn al bijna dertig jaar een koppel, staan al even lang samen op een podium en hebben twee kinderen samen. Wordt dat niet soms wat te veel ‘samen’?
Bart: “We nemen het zoals het komt. Het is waar dat we nu veel voorstellingen met elkaar doen. Maar dat kan volgend seizoen anders zijn.”
Esmé: “Je kan met je levenspartner leuke projecten doen: ik zie het vooral als een pluspunt. Je bent ook veel efficiënter, want je kent elkaar door en door.”
Esmé Bos & Bart Voet