In zijn vierde avondvullende show ‘Verwachtingen’ neemt Erhan Demirci zichzelf onder de loep. Met de nodige zelfspot onderzoekt hij wat er allemaal van hem verwacht wordt: als mens, als ouder, als partner en als comedian. Een voorstelling waarin hij met een knipoog de druk van het dagelijkse leven fileert.
We hebben allemaal te kampen met de verwachtingen van onze omgeving. Een comedian nog net iets meer?
“Mijn twee eerste voorstellingen deden het erg goed: De Standaard gaf me twee keer vier sterren. Bij de derde voorstelling kreeg ik er nog maar drie. Dan ga je vergelijken: er wordt verwacht dat je het beter blijft doen, dat je nóg meer kunt verrassen. De druk is altijd hoog. Maar eigenlijk denk ik niet dat die druk van buitenaf komt. Willen voldoen aan alle verwachtingen: dat leg je jezelf op. Terwijl ik zalen vul en mensen gelukkig naar buiten gaan, en daar gaat het toch om.”
De aardbeving in Turkije vorig jaar zette je met beide voeten op de grond.
“Enkele dagen lang ging ik samen met een team van de VRT ter plaatse en zag ik hoe mensen alles kwijt waren. Het deed me beseffen hoe belangrijk het is om gelukkig te zijn met de kleine dingen. We leven in een sneltempo en willen zoveel bereiken - ik ook. Dat hoort bij de mens, denk ik. Maar dan vergeet je wel eens van het moment te genieten.”
Hoe gaat de Turkse gemeenschap om met je humor?
“Tijdens mijn eerste voorstellingen kwamen er enkel wat diehard Turkse fans kijken. Sinds een jaar of drie, vier heeft de Turkse gemeenschap me omarmd. Dat zorgt weer voor extra druk: sta je op een podium, of kom je op het scherm, dan ben je hun chouchou. De liefde is enorm groot. Maar je mag geen misstappen maken, en je praat maar beter niet over politiek. Er wordt verwacht dat je de perfecte schoonzoon bent.
Het leuke aan comedy is dat je veel kunt tackelen met humor. Ik weet dat ik grappig ben, maar ik geef ook altijd een boodschap mee. Soms laten mensen me weten dat ik hen niet enkel heb doen lachen, maar ook nadenken. Dat vind ik heel leuk.
Pas vanaf mijn derde show ben ik volwassen geworden op het podium, denk ik. Deze voorstelling is heel open en eerlijk. Dat moet wel bij comedy: mensen hebben snel door wat echt is, en wat niet. Het is altijd aftasten waar de grens ligt: hoe sterk mag ik overdrijven? Hoeveel geef ik mee?”
Krijg je nog vaak vragen over je Turkse roots? Moeten we daar op een gegeven moment niet mee ophouden?
“Dat is heel dubbel. Vraag je me waar ik het meest trots op ben, dan heb ik het niet over mijn vier shows, wel over het feit dat mijn publiek zo gemengd is. Dat geluk heeft niet iedereen: veel comedians proberen dat al jaren te bereiken. Maar over honderd jaar zullen die vragen nog komen.
Zeg ik in mijn stukken niets over mijn roots, dan blijven mensen op hun honger zitten. Ik probeer ermee te spelen en wat prikken uit te delen. Ik vind niet dat we het altijd moeten hebben over hoe moeilijk het voor ons is in dit land. Af en toe moeten we ook naar onszelf kijken. Ik heb het geluk dat ik daarmee weg kom.”
Je eet kebab én frietjes: dat is het beste van twee werelden.
“Het ene moment zit ik samen met mijn Belgische vrienden, het volgende moment vertrek ik met mijn Turkse familie op vakantie. Ik ken beide culturen door en door, dat is mijn grootste geluk. Ik merk ook hoe makkelijk mijn kinderen tussen beide culturen switchen. Ze vieren het offerfeest met mijn ouders, en kerst bij oma en opa. Dat vind ik mooi.”
Je woont in Brussel. Heb jij het gevoel dat het leven er aan het verharden is?
“Dat gevoel heb ik al sinds ik er woon.
Mijn eerste voorstelling ‘Komt goed’ ging ook over de aanslagen in Brussel. Loop ik in Hasselt rond, dan ben ik de held. Ik voel er zo’n warmte en liefde… Maar Brussel laat me niet los. Denk je de negativiteit even weg, dan krijg je dubbel zoveel liefde en schoonheid terug. Hier ben ik thuis. Als ik de stad al zou loslaten, wie zal ze dan omarmen?”
Erhan Demirci