Er zijn twee Buren; twee norse, verveelde en eenzame figuren. Het zijn haast schaduwen van zichzelf. Ze zitten bij elkaar, maar echt samen zijn ze nooit. Hun dagen rijgen zich aaneen als een ketting zonder glans. Ze lachen zelden, ze zuchten enkel. Ze mopperen binnensmonds en tellen het tikken van de klok. De oude slecht afgestelde radio mompelt, maar er klinkt geen muziek. Er is geen lach, geen sprankje licht. De wereld is lastig, groot, vermoeiend. En zo is het altijd geweest.  

Maar dan… 

Een vreemde vonk, een onhandig gebaar, een sprankel van iets onbekends.  
Liefde? Vriendschap? Een buurvrouw die ze eindelijk zien? Kleur sluipt heel voorzichtig binnen, een lach wordt aarzelend geoefend. En voor het eerst voelen De Buren wat licht en een beetje lucht in het leven kunnen doen.