tekst Marlies Beckers
In ‘From Gravity to Grace’ gaat de Filipijnse Anna Karenina Lambrechts op zoek naar zichzelf en dat resulteert in een spannende cocktail van traditie en vernieuwing. Maar hoe kwam ze daartoe?
In jouw eerste solovoorstelling verdiep je je in krump. Wat voor dansstijl is dat?
“Krump is een urban dansvorm waarbij je op een erg energieke en expressieve manier je gevoelens toont. Het is een acroniem voor Kingdom Radically Uplifted Mighty Praise en ontstond in de probleemwijken van Los Angeles begin 2000. Voor vele jongeren vormde krump een emotionele en geweldloze uitlaatklep voor hun dagdagelijkse worstelingen.”
Wat trekt je daar zo in aan?
“Ik hou van de rauwe en pure bewegingsvormen in krump. Ik leerde het initieel kennen via de documentaire ‘Rize’ en via YouTube en belandde nog maar drie jaar geleden op een krump battle: verschillende krumpers ‘strijden’ dan tegen elkaar tot er één winnaar overblijft. De menigte errond vormt de hype en zweept de krumper op. De energie die ik daar ervaarde, was waanzinnig.”
Je voorstelling gaat over de ontdekkingstocht naar jezelf en je Filipijnse roots. Hoe past krump daarin?
“Al snel begon ik privélessen in krump te nemen. Opvallend was dat ik tijdens mijn eerste krumpsessies meteen de vraag kreeg of ik Filipijns was. Dat mijn roots zich zo duidelijk toonden in een dansstijl heeft me enorm geraakt. Zit dat dan zo in mijn DNA? Ben ik, die geadopteerd ben en al sinds mijn drie jaar in België woon, dan toch Filipijnser dan ik dacht? Die vraag fascineerde me mateloos.”
Een mens bestaat uit vele lagen en die mogen er allemaal zijnAnna Karenina Lambrechts
“Gaandeweg ontdekte ik dat krump de meest authentieke en pure vorm van dansen is voor me. Alsof het een verlengde is van mezelf.”
Het lichaam heeft een geheugen De titel ‘From Gravity to Grace’ duidt op het aardse en het hemelse. Hoe rijmt dat inhoudelijk met je zoektocht?
“Het draait om een emotionele ontdekkingsreis waarbij ‘gravity’ verwijst naar de zwaartekracht, naar het aardse, naar letterlijk mijn roots. Ik duik terug in mijn verleden, om mezelf te leren kennen én aanvaarden. Vanuit de acceptatie volgt het loskomen en de verheffing, de ‘grace’. De zoektocht naar jezelf is niet lineair, maar een verticale beweging.”
Die zoektocht bracht je uiteindelijk naar je artistieke identiteit…
“Klopt. Ik kende eigenlijk niet zo veel van de Filipijnse cultuur, maar volgde als negenjarige wel traditionele Filipijnse dans. Daar is ook het zaadje voor mijn danspassie geplant. Het is frappant hoeveel van die Filipijnse dansbewegingen mijn lichaam heeft opgeslagen. Jaren later kwamen die als vanzelf terug. Ik heb daardoor beseft dat naast krump en hedendaagse dans ook de Filipijnse dansvorm deel uitmaakt van mijn artistieke identiteit. Een mens bestaat uit vele lagen en die mogen er allemaal zijn. Daarin schuilt onze kracht.”
Wat hoop je bij de kijker te bereiken?
“Ik wil mensen natuurlijk raken, maar ik wil hen vooral inspireren. Vaak gaat een verhaal van multiculturaliteit over conflict. Maar het gaat evenzeer om kracht en schoonheid.”
Hoe zet je die gedachten dan om in een voorstelling?
“Ik denk na over woorden in dat thema, die bepaalde associaties oproepen en die probeer ik fysiek te vertalen. Daarbij ga ik op zoek naar bewegingskwaliteiten die een bepaalde intentie, energie of sfeer weergeven. Zo heb je in krump ‘de stomp’, dat is letterlijk stampen op de grond. Ik experimenteer met deze stampbeweging door te variëren in dynamiek, intentie, tijd en ruimte om tot een nieuwe bewegingskwaliteit te komen. Van daaruit zoek ik hoe deze kwaliteit zich verder kan ontwikkelen tot een scène.”
Werken deed je hier bij c o r s o. Hoe voelde dat?
“c o r s o bood me in september 2024 een residentieweek aan. Ik woon in Brussel en pendel dus telkens naar Antwerpen. Dat halfuur op de trein om in je dag te komen en je dag af te sluiten werkt enorm rustgevend voor mijn creativiteit. Daarnaast is c o r s o een erg fijne en stimulerende plek om te creëren.”
Je bent nu 30. Voordien heb je bij verschillende gezelschappen gedanst en was er telkens een choreograaf om je te begeleiden. Nu deed je alles alleen. Was dat niet spannend?
“Enorm. (lacht) Het fijne was dat ik alles vanaf nul zelf kon bepalen. Toch had ik dit vijf jaar geleden nog niet gedurfd. Ook in andere voorstellingen probeerde ik altijd iets van mijn persoon in mijn danstaal te verwerken, maar bleef ik toch relatief veilig en beschermd achter het scenario van een ander. Nu stel ik mezelf zeer kwetsbaar op. Dit ben ik. In de meest rauwe, pure versie van mezelf. Ik sta er alleen en heb niemand om me achter te verstoppen. Dat is fantastisch, maar ook wel spannend, ja.”
Lisa Vereertbrugghen & Anna Karenina Lambrechts